"De methode doet het niet" en daarom doe ik software kwaliteitszorg
Waterval te rigide. Vol agile te onvoorspelbaar? Ik ben vast niet de enige die dit dilemma herkent. Blogs vol zijn er al over geschreven, van activistische Agile puristen tot meer dan wel minder geslaagde ‘gulden middenwegen’. Ikzelf ben meer van dat laatste. Of misschien toch ook weer niet. Ik ben van alle twee soms. Dat krijg je als product van de jaren negentig.
Het effect van je eerste leerschool werkt lang door
Even mijn ‘eerste leerschool’: die jaren negentig dus. Oracle Forms, PL/SQL, Windows 3.x, SDM-II, Prince; dat soort werk. Waterval ‘all over the place’. Hoe vaak waren we niet verbaasd, gefrustreerd, soms zelfs boos, als iets (in onze ogen) super moois toch niet het applaus oogstte bij de gebruikersorganisatie. "Hoezo is dit scherm lastig te gebruiken? Het werkt toch! En trouwens het budget is al op." of "het was zo gespecificeerd" of – persoonlijk mijn favoriet – "de architectuur laat dat niet toe".
Uiteindelijk moesten er natuurlijk toch dingen gewoon anders en over, terwijl het budget al op was. En natuurlijk stond de architectuur toch nog wel wijzigingen toe, al verdiende de gekozen oplossing vaak niet de schoonheidsprijs. Daar waren de gebruikers en wij als ontwikkelaars het dan weer wel over eens. Hadden we dit niet eerder kunnen voorzien en aanpassen?
Iteratief en interactief kwam erbij
Terug naar het nu. We hebben nu Agile vol prachtige concepten. Hoe dit voortbouwde op concepten ‘uit de vorige eeuw’ laat ik aan andere bloggers over, net als het belangrijke verschil tussen iteratief en interactief. Ik wil het in deze blog laten bij de constatering dat ook Agile ‘technology push’ is. Het waren de softwareontwikkelaars die Agile als eerste omarmden. Het zijn de softwareontwikkelaars (en hun bazen) die nu constateren dat de opdrachtgever nog wat beter moet leren Agile mee te bewegen.
Agile is net zo rigide als waterval
De ontwikkelaars hebben uiteraard een punt. Zonder volwassen ‘product owner’ en architectuur leidt ook Agile tot precies die jaren-negentig-taferelen die we achter ons wilden laten: aan eind van het budget is minder af dan beoogd. En weer ligt het dan niet aan de inzet van de IT-professionals. Hun ‘velocity’ was de afgelopen sprints nog nooit zo hoog. Zijn we dus eigenlijk echt fundamenteel iets opgeschoten?
De methode doet het niet
‘De methode doet het niet’ was de titel van een klassiek artikel tijdens mijn eerste leerschool. En zoals het klassiekers betaamt: dat is nog steeds zo. Uiteindelijk draait succesvolle systeemontwikkeling om mensen, om vakmanschap, om samenwerking en om voelhorens die tijdig zien of en waar ‘middelmatigheid’ het projectresultaat bedreigt. Dat is wat mij naar Valori Software Improvement bracht: het zijn van die voelhorens, voor softwareontwikkelaars én business. Voor bruikbaarheid nú en wendbaarheid voor straks. Want dat laatste bepaalt het echte business succes.